In the Costarican mountains.....4
Amerikaanse pissebedden
Rond elven schrik ik wakker van de telefoon. Mr. Ripley, lodge 7 aan de lijn.
“Meneer er zitten 'bedbugs' in het matras, we willen onmiddellijk een andere kamer”.
Gehaast schiet ik in de kleren, wetende dat we vol zitten, en op zicht van de zaklantaarn snel ik 200 meter omhoog het bos in.
Aangekomen zit Mrs. Ripley met het laken opgetrokken tot bij haar grote verschrikte ogen rechtop in bed. “It's a fucking disgrace” zijn haar welkomswoorden.
“My name is André” zijn de mijne. Blijkbaar heeft ook zij het 3 pagina's dikke duitse humorboek gelezen, en scheldt vrolijk door.
Zelfverzekerd vertel ik over de 'insectos del bosque' en het feit dat bedwantsen op deze hoogte niet kunnen overleven. Helaas vind mijn uitleg geen gehoor. Een half uur later zijn matras en al het beddegoed vervangen.
De volgende ochtend bij het vertrek is alles weer 'koek en blij' en wordt ik de hemel ingeprezen voor de 'outstanding service'.
Na overhandiging van de rekening beweert Mr. Ripley bij hoog en bij laag dat alles vooraf betaald is per bank.
Na enige telefoontjes onzerzijds blijkt daarvan geen sprake.
De creditcard wordt getrokken en beschaamd druipt de familie 'Pissebed' af.