Gringo's
Bij de uitgang van het vliegveld van San José in Costa Rica is het telkens weer een ongelovelijke chaos van roepende en schreeuwende mensen. Taxichauffeurs proberen met alles wat binnen hun bereik ligt een ‘vrachtje’ te scoren.
We negeren beleefd doch duidelijk alles en iedereen. We komen hier onderhand voor de tiende keer en zoeken eerst een rustig plekje en pikken dan zelf een chauffeur uit. Altijd vooraf een prijsafspraak maken.
In de stad zelf rijden de meeste taxi’s met de “Maria”, de meter, met een aanvangstarief van iets meer dan 1 dollar, en wordt je zelden belazerd.
Maar bij de uitgang van het vliegveld heerst echter totale anarchie, en vele duizenden, vooral amerikaanse toeristen – gringo’s genoemd - betalen schandalige woekerprijzen.
Na enig onderhandelen wil de chauffeur ons voor 4 dollar naar het opgegeven adres brengen. Het is dichtbij en we zijn er eerder geweest.
Als hij na 2 minuten ‘onze’ afslag voorbij rijdt wijzen we hem er dan ook even fijntjes op. “Wegomlegging” is zijn verweer. Als we na een kwartier van een andere kant ons adres naderen zien we niets wat daar op lijkt.
Hij heeft zelfs het lef om ineens 8 dollar te vragen. In een mengeling van spaans en vloekend engels laten we horen wat we ervan vinden, betalen 1 dollar en lopen weg.
Nee, hollanders vallen duidelijk niet in de 'gringo categorie'.