Ben je belazerd..., ben je bedonderd....

Het busje rijdt ogenschijnlijk moeiteloos langs de meest afgrijselijk diepe ravijnen. De zorgvuldig gekozen alternatieve, verre van toeristische route die we gekozen hebben om Macchu Picchu te bezoeken is letterlijk vaak adembenemend.

Na wederom een vervaarlijke bocht stuiten we plots op een colonne aan stilstaande voertuigen. Bij navraag blijkt dat verderop een geschaarde vrachtwagen de onverharde weg versperd. De vracht ligt verspreid over en naast de weg. Duurt minimaal 4 tot 8 uur is het verhaal.

We zitten met 6 man in het busje en de chauffeur stelt voor een ander busje met ongeveer evenveel mensen te vinden aan de andere kant van de versperring. En dan ruilen we gewoon van chauffeur en busje. Vanzelfsprekend met gesloten beurzen spreken we af, we hebben immers al betaald.

Wij gaan snel akkoord en 20 minuten later komt onze chauffeur terug met in zijn kielzog een groepje mensen, hetgeen het 'ruilgroepje' blijkt te zijn. We pakken onze bagage en gaan opgelucht op zoek naar onze nieuwe chauffeur met zijn busje. En die is al snel gevonden. We laden de bagage in en zoeken een plekje in de bus.

Dat is dan $ 10 per persoon zegt de hevig zwetende chauffeur. Wat we ook inbrengen, hij is niet te vermurwen. Onze eigen chauffeur blijkt inmiddels met zijn nieuwe vracht te zijn vertrokken. We weigeren in deze chantage mee te gaan en halen 10 minuten later onze spullen weer uit de bus. Stilletjes hopend dat de man van gedachten verandert, hetgeen helaas ijdele hoop blijkt te zijn. Een helle tocht van ruim 15 kilometer lopen ligt op ons te wachten.

Een Boliviaans gezegde gaat dat als een Peruaan je vandaag nog niet bedonderd heeft hij dat is vergeten.

Onze chauffeur had in ieder geval geen last van zijn geheugen vandaag.